"A good meal to end your life!" - Chicago

Hoi lieve vrienden en familie!
Mag ik even sentimenteel beginnen? Ik zit nu op de helft van mijn Study Abroad periode… De tijd gaat snel, veel te snel. Ik heb al allemaal ideeën in mijn hoofd gehaald zoals een semester langer blijven, nog een keer terugkomen na kerst of gewoon helemaal niet meer terugkomen naar Nederland. Maar dat kan ik mezelf niet aandoen want ik mis jullie best wel soms. Ik ben hier gewoon ontzettend gelukkig en ik begin me steeds meer te realiseren dat ik hier nog maar twee maanden ben. Het is misschien lastig uit te leggen, maar de sfeer is hier zo geweldig. Als ik ’s ochtends wakker schrik omdat Nayon zich heeft verslapen en zich binnen 10 minuten weet om te kleden om naar de les te gaan, moet ik altijd weer lachen. Je kamer uitlopen, mensen tegenkomen onderweg naar de badkamer en samen je tanden poetsen: er is altijd iemand om mee te kletsen.

Wanneer ik naar de les moet en langs alle common rooms loop, trappen af, langs de dorms: ik moet altijd glimlachen. Het is hier zo gezellig. Iedereen groet elkaar of maakt een praatje. Sinds steeds meer mensen te weten komen dat mijn echte naam Rachnel is, ontstaat er wel veel verwarring. Vooral vrienden van Tommy en andere Amerikanen willen me nu allemaal Rachnel noemen, maar lang niet iedereen kan het uitspreken. Ik word nu op een dag gemiddeld 5x anders genoemd:
Rachel op z’n Engels, Rachnel voor degenen die het echt goed kunnen uitspreken, Regnel met een Engels accent, Raquel op z’n Spaans, Reetsjnel voor de mensen die het echt niet weten. Ik word nu ook vaak voorgesteld waarna ik vaak zeg “please just call me Rachel!”. Ik ben al moeilijk genoeg :P. Maar blijkbaar wil iedereen oefenen om het op de juiste manier uit te spreken.

Het is ook nog steeds geen straf om buiten te lopen. Overal waaien blaadjes en vliegen vogeltjes en lopen er eekhoorntjes voor je voeten. De lessen zijn prima te doen en mijn cijfers zijn stiekem ook prima. Ik heb een 71.50, 80, 90, en 98. Het avondeten is ook altijd weer iets waar ik naar uitkijk. Sinds de Letchworth Dining Hall vorige maand is geopend is het altijd een beetje “uit eten” gaan. Voor 9 dollar kun je zoveel eten als je wil. En er is ook genoeg gezonds! Quinoa, mashed sweet potatoes, curry’s, veel salades, yoghurt en veel meer. Ook altijd de eeuwige ijsjes en toetjes en pizza, maar ik heb nog maar 3x een toetje voor mezelf gekocht. Gisteren bijvoorbeeld was er PEANUT BUTTER MOUSE. Holy shit wat was dat lekker, dat mocht gewoon van mezelf.

Over eten gesproken, ik heb een geweldig (obesitas) weekend in Chicago gehad! Als ik het zou moeten omschrijven, zou het iets zijn als: eten, gebouwen, eten, wifi, lopen, heel veel lachen en nog meer eten. En een beetje slaaptekort. Serieus, wat is Chicago geweldig! We hadden allemaal een slaappil genomen en ondanks dat iedereen best prima had geslapen, lag ik natuurlijk het grootste deel van de nacht wakker. Toen we na 15 uur reizen aankwamen en een trein naar ghetto “Brookfield” hadden genomen, liepen we naar ons Airbnb appartement. We stonden voor het juiste huisnummer. “Terrific Tots Day Care” stond er. Met een buggy voor de voordeur. Dit kon toch niet kloppen? Na wat heen en weer bellen bleek het het juiste adres te zijn en moesten we “achterom lopen, het hek zien open te krijgen en ergens een sleutel vinden op een of andere lamp”. Toen we binnenkwamen schrokken we nogal want het was echt een bende (lees: afwas, vieze vloer, overal kinderstoeltjes en billendoekjes). Toen we er achter kwamen dat er ook maar 4 slaapplekken waren in plaats van 6, waren we wel even beduusd. Maar de eigenaar kocht een extra luchtbed (wat we wel zelf moesten betalen :P) en na steen-papier-schaar sessies hebben we allemaal een nacht op het normale bed geslapen. We waren toch amper in het appartement.

Vrijdag was dus onze eerste halve dag. Het eerste wat we deden was een koffie kopen in Starbucks en een Wifi plek zoeken. We hadden namelijk geen Wifi in het appartement dus moesten we steeds in koffietentjes zitten om uit te vogelen wat we zouden doen die dag.
We hebben eerst lekker rondgelopen en om ons heen gekeken naar alle prachtige gebouwen en treinen die boven de snelwegen te zien waren. Toen zijn we naar het Millenniumpark gegaan waar de beroemde “bean” te zien is. Omdat het al een beetje donker begon te worden, was het extra mooi. We hebben natuurlijk toeristische foto’s gemaakt en daarna hebben we rondgelopen in het park. Ook zagen we de plek waar de beroemde Chicago Marathon twee dagen later gehouden zou worden. Toen was het al laat en moesten we een plek zoeken om te eten. Credits naar Corinna trouwens, die ons het hele weekend naar de meest geweldige restaurants heeft genomen! We hadden zo ontzettend veel zin in Pizza maar omdat het vrijdagavond was waren overal rijen van minstens 1 uur!!!. Dus na meer dan een uur rondlopen en restaurants binnenwandelen kwamen we terecht bij bella luna waar we toch nog een pizza konden eten. Na een gezellige avond lagen we uiteindelijk rond 23 of iets later in bed want we waren kapot van de treinreis en al het lopen.

Zaterdag ging de wekker vroeg want er stond een heel programma op de boeg. We begonnen met een heerlijk ontbijt: een energy bowl met oatmeal, strawberry, greek yoghurt, amandelen en nog wat spul. Nadat we weer even in de Starbucks zaten en een dik uur door de stad hadden rondgelopen (wat een sfeer! Zoveel muziek ook! Met een zonnetje :)) liepen we naar Bobbie’s Bike Hike. We hadden om 13u een fietstocht gepland met nog een groep mensen. Dit was zo gaaf! De guide noemde ons zijn Wolfpack. Elke keer als we sneller moesten fietsen moesten we een wolfengeluid maken en altijd dicht bij elkaar blijven. Wat was dit leeeeeuk. Tijdens deze rit hebben we zoveel delen van de stad gezien die je anders nooit zou zien. We fietsten in het centrum, langs het huis van Oprah, het rijkste deel van de stad met prachtige villa’s en straten vol dure auto’s, een schattig sfeervol buurtje, door het Lincoln Park en langs Lake Michigan. En we hebben langs het strand gefietst met uitzicht op de Skyline. Zucht :). Tijdens de fietstocht van meer dan 3 uur hebben we Chicago hotdog gegeten, een kerk bezocht en een “awkward prom” foto gemaakt met de hele groep. We hadden ook zo’n geluk met het weer!

Maar toen kwam het avondeten. WOW. Deep dish pizza in het superberoemde restaurant Lou Malnati’s. We gingen er express vroeg heen omdat de wachtrijen zo lang waren. Maar wat was dit LEKKER. Het is een soort taartpizza. We hadden 3 grote pizza’s voor ons allemaal besteld. Iedereen was zo euforisch! En daarna hadden we ook nog toetjes: brownies, ijs, cream cookie, lime pie. Geluksmomentje:).

We moesten allemaal een uur uitbuiken en we hebben ons kapot gelachen om Simon’s uitspraak: “A good meal to end your life” (omdat het voelde alsof we ontploften, zo vol zaten we). Op de terugweg naar het station en in de trein heb ik ook zooveel de slappe lach gehad. Anandi en ik kunnen echt niet normaal doen en we hebben zoveel accenten nagedaan in de trein, zelfs de mensen achter ons lachten mee en een vrouw zei dat we goed Amerikaans klonken. Ik heb nog heel lang met Pim gepraat omdat we samen een half jaar bij elkaar in de klas zaten bij Spaans, maar we hadden elkaar nooit echt gesproken. Ja, we hebben het ook over jou gehad Klaske. Zo grappig, dat we samen in Chicago beland zijn nadat we samen Spaanse lessen hebben gevolgd en elkaar niet echt kenden!

Zondag was weer zo’n awesome dag. We hebben een dagticket gekocht voor de Willis Tower, zodat we met dag- en nachtlicht foto’s konden maken in glazen boxen waarin het leek alsof je door de lucht liep. We liepen nog even langs de marathon wat heel gaaf was! Zoveel mensen die 42 kilometer kunnen rennen. Voor lunch gingen we naar een pancake restaurant (Corinnaaaa thanks) en het was weer zo hemels. We hadden 8 borden besteld met chocolate, pumpkin, pecan, banana, strawberry, apple pancakes en wafels. En een appeltaart als toetje. We aten weer net zoveel tot we huilden van geluk en bijna moesten overgeven.

Jalien had ook weer een geniale uitspraak: “There are people who ran the marathon and now they are eating here because they deserve it. And we… are just.. here…”

Daarna hebben we even geshopt, foto’s gemaakt en met z’n allen gekletst en rondgelopen. De avond sessie in de Willis Tower was nog leuker, ookal moesten we erg lang wachten. We hebben ook weer zo gelachen om Jalien. Er stond een lange rij en zij is gewoon vooraan gaan staan. Maar niemand van de mensen vond het erg want Jalien is gewoon zo'n meisje met een uitstraling dat je haar alleen maar lief en aardig kunt vinden. Dus toen we zeiden dat ze voordrong, zei ze "ooooohhh sorry I didn't know!" en alle mensen in de rij smolten gewoon omdat ze zo lief is en ze zeiden dat ze het niet erg vonden. Jalien kan alles maken! En we hebben trouwens ook met best veel mensen uit Chicago gepraat over wat er allemaal te doen was!

Het avondeten was dit keer Chipotle, de eerste keer voor mij. Ik weet niet of jullie het kennen maar het is hier zo beroemd. Je kunt het zelf samenstellen: rijst of bonen, een sausje, groenten, guacamole, cheese, sla, sausjes, vlees of tofu of vegetarisch en het is echt suuuuuper lekker. De groep was ook zo gezellig, we hebben steeds zoveel gepraat en gelachen. Dit weekend was trouwens een cheat weekend hoor, de week ervoor hebben we gevast zodat we dit weekend los konden gaan. Dus denk asjeblieft niet dat dit mijn normale eetpatroon is. Echt.

Maandag was de laatste dag en omdat het regende en omdat 80% vrouw was betekende dat: shoppen! En dat kan niet beter dan in een stad als Chicago. Je hebt de Magnificent Mile vol met alle winkels die je je kunt voorstellen dus we zijn goed geslaagd. Pim en Simon hebben zich vermaakt in andere winkels en cafés. Voor de lunch zaten we in een fancy Italiaans restaurant en iedereen was een beetje moe en chagrijnig geworden want het was alweer de laatste dag. De rest van de dag hebben we niet zoveel gedaan, rondgelopen, gegeten (duh), Macy’s in, popcorn gekocht en gewacht op het station.

Dat was wel een beetje een sneu gedeelte. Toen de trein zou moeten aankomen rond 10 uur ’s avonds, werd er gezegd dat er 4 tot 6 uur vertraging was. Wij allemaal zuchten in onze stoeltjes en op de grond met onze mobieltjes in de opladers. We hebben toen maar gestudeerd, gepraat en mensen bekeken. Want er waren zoveel interessante mensen! We werden twee keer aangesproken op onze Geneseo truien, blijkbaar is het een best populaire Universiteit en mensen zijn er gek op! Ook zagen we een Amish familie. Dat vond ik zo fascineren, ik heb zulke mensen nog nooit gezien. Ik wilde ze eigenlijk allemaal vragen stellen maar dat durfde ik niet. Nadat de trein na 4/5 uur wachten eindelijk kwam, nam ik twee slaappillen. Dat had ik niet moeten doen want ik ben zelfs de twee dagen daarna ontzettend moe geweest. Helaas had de trein nog meer vertraging waardoor we uiteindelijk bijna 16 uur (!!!) in de trein zaten. We waren echt helemaal verreisd en kwamen super laat aan in Geneseo. Van studeren was niks meer gekomen. Maar wat was het een geweldig weekend!

Nu wordt het weer een periode van proberen leuke dingen te plannen tussen het studeren. Essays, presentaties en tentamens komen volgende week alweer. Vanavond heb ik en Jersey Shore thema feestje met onbeperkt drank voor maar $3 dus dat gaat wat worden. Zaterdag ga ik naar een natuurpark en de rest van het weekend sluit ik me op in de bibliotheek.
Had ik al gezegd dat ik gelukkig ben? Best time of my life :)