Icehockey, Canada en een kerk!
Blijf op de hoogte en volg Rachnel
23 November 2014 | Canada, Toronto
My fellow nationals,
Hoe gaat het met jullie? Met mij gaat het goed. Ligt het aan mij of gaat de tij bij jullie ook intens snel? Twee weken terug heb ik nog heerlijk hardgelopen door Geneseo, terwijl alle bomen nog prachtig oranje waren en ik makkelijk in een hempje kon rennen. Weet je wat ik het meest ga missen? Dat ik hier alles kan zeggen wat ik wil, als het maar Nederlands is. Dit resulteert in gesprekken met mijn landgenoten hier zoals: “Ik ga even mijn tampon verwisselen hoor, ik voel het bloed eruit stromen” en je kunt roddelen wat je wil. Niemand die het verstaat, zo fijn. Mijn favoriete gesprekken zijn dan tijdens feestjes, wanneer er weer een of andere jongen leuk probeert te doen. “Kijk waar hij zijn hand houdt jongens, wat een creep, laten we zo gaan. Je kunt beter krijgen Jalien. Ik moet echt kotsen nu, laten we gaan” etc etc. De smoes die we ook vaak proberen is “Oh yeah that other party!” waar we dan opeens naartoe moeten als het saai wordt.
Vorige week is het begonnen te sneeuwen, en dat IS LEUK! Ik heb er al twee sneeuwbalgevechten op zitten en mijn eerste "sneeuwpop" is gemaakt. En dit ging perfect samen met het ijshockey seizoen. Vrijdag de 7e was de eerste thuis hockeywedstrijd. En jongens, ik heb een nieuwe favoriete sport. Voetbal kijken vind ik vreselijk, tenzij het een of ander WK is. Maar ijshockey is zo gaaf!
Al het publiek komt in blauwe Geneseo kleding om het team aan te moedigen. Oh ja, eerst even over het team zelf. 90% komt uit Canada, is lang, knap, sexy, gespierd en heeft een sexy accent. Oftewel, alles het tegenovergestelde van Amerikaanse jongens (no offense). Volgens mij heb je als ijshockey speler sowieso een perfect leven want je bent ontzettend populair en alle meisjes willen de ijshockey players. Maargoed, de wedstrijd. Je moet op tijd zijn wil je een goede zit plek bemachtigen in het grote Geneseo stadium. Alle residence halls hebben spandoeken geverfd en iedereen is zo enthousiast. Er wordt zoveel aangemoedigd en geschreeuwd!
Wanneer onze keeper zijn helm af doet tijdens de wedstrijd wordt er standaard geschreeuwd: “sexy goaly, sexy goaly!” maar wanneer de tegenstander het doet is het “ugly goaly, ugly goaly!”. En het zijn geen mannen die ijshockey spelen, maar apen ofzo. Ze rennen schaatsend over het ijs en iedereen beukt tegen iedereen aan. De eerste keer schrok ik zo hard toen iemand tegen de glazen muur aan klapte, maar het gebeurt continue. En wanneer het erop lijkt dat er ruzie ontstaat, wordt er geschreeuwd: “HIT SOMEBODY!”. Wanneer iemand van het andere team een overtreding maakt gaat iedereen helemaal los en ik zet maar niet neer wat ze dan allemaal tegen de overtreder schreeuwen. Verder moet je je gewoon inbeelden dat er een hele rij met ontblootte bovenlichamen op de bovenste rij zit met aanmoedigende teksten op hun buiken geverfd. Om de zoveel minuten schreeuwen we “Geneseo klap-klap klap-klap-klap” of “Let’s go Ice Knights!” (een knight, ridder, is onze mascotte). Oke, ik denk dat jullie wel doorhebben hoe enthousiast ik erover ben. Ik ben van plan om naar elke thuiswedstrijd te gaan. We kennen ook twee ijs hockey jongens die ons aan het begin van het semester geholpen hebben met onze kamers dus we zijn allemaal nog een beetje verliefd op ze, ook al hebben ze beide een vriendin.
Die Zaterdag hadden we weer een feestje, maar dit keer waren we uitgenodigd door Alpha Kappa Phi, een van de grootste Greek Life vrouwenverenigingen. We kregen dure Jack Daniels en iedereen was zo enthousiast en lief. Ze zeiden dat we op elk feestje mochten komen, ook al zijn niet-leden niet welkom. Maar ze gunden ons een geweldige study-abroad periode “inclusief de leukste mensen en de beste feestjes” dus wij zijn gesetteld voor de laatste paar weekenden! We zijn ook nog naar een jongens feest geweest met hen waar we ‘Slapcup’ hebben gespeeld. En we kregen overal gratis drank. Ook belandden we ergens in een basement waar nog meer mensen waren en waar iedereen aan het dansen was. Serieus, wat een geweldige nacht en zo nice dat we elk weekend met hun mogen feesten :).
Die Zondag ben ik gaan shoppen in een typisch Amerikaanse Mall en ik heb een nieuwe winterjas gekocht omdat ik mijn andere kwijt was geraakt. Nadat ik letterlijk overal ben geweest, inclusief the University Police, had ik het opgegeven. Maar toen ik nog een keer langs de bibliotheek ging waar ik hem waarschijnlijk was kwijtgeraakt, was hij opeens wel gevonden. Nouja, dan ga ik maar met 4 jassen naar huis. En 9 paar schoenen. Help help help hoe ga ik alles thuis krijgen?
Dit weekend zijn we naar Toronto gegaan! Ik was zo blij om weer even weg te gaan uit Geneseo. Hoe leuk het hier ook is, ik moet gewoon om de maand iets nieuws zien. Eerst zagen we the Niagara Falls bij avondlicht, met gekleurde lampjes en sneeuw wat erg mooi was. Toen bracht een taxi chauffeur ons naar het centrum. En over de sneeuw zei hij: “Oh boy, you can’t get rid of it. It takes forever”. Wat wij zo geweldig vinden, vinden Canadezen niet zo leuk want het is daar 6 maanden per jaar koud.
Jalien heeft familie in Wainsfleet, vlakbij Toronto, en we mochten daar overnachten. Jullie weten vast wel hoe schattig ik Jalien altijd vind, moet je je voorstellen dat je bij een complete Jalien familie overnacht. Twee ouders, 4 broers en een zus die allemaal Jalienerig zijn en je weekend kan niet meer stuk. Ze waren zo gastvrij! Ze hebben een prachtig huis en we werden ontzettend verwend. Rond half 1 ’s nachts konden we eindelijk slapen, maar Anandi, Anne en ik waren zo melig dat we pas rond 2 uur in slaap vielen. 4,5 uur later moesten we helaas alweer van bed af dus we waren ontzettend moe. Na een typisch Amerikaans pannekoeken ontbijt met dikke mannen met petten die ons aan zaten te staren omdat we de enige vreemden waren in het dorpelijke plekje, gingen we naar Toronto.
Het was zooo koud! Ik had helaas geen handschoenen mee maar het was zeker wel -10 graden Celsius overdag. We ontmoetten Pim in een Starbucks en het citytrip groepje was weer bijna compleet. Oh ja, ik wilde daar nog even wat over zeggen. Wij, Nederlanders, hebben volgens mij al meer steden gezien dan de gemiddelde Amerikanen. Ze reizen gewoon niet? Als we zeggen dat we Chicago en Toronto hebben gezien, kijken ze ons aan en zeggen “waarom zou je Chicago willen bezoeken? Waarom zou je naar Canada gaan?”. Nou uhm waarom niet? Sommige studenten zijn zelfs nog nooit in New York City geweest! Terwijl het zo dichtbij is! Dus ik voel me erg gezegend met de reiservaring.
Op een of andere manier was alles dicht in Toronto, ook al was het Zaterdag, dus we konden niet met de Ferry de skyline bekijken. We hebben de hele dag rondgelopen, gebouwen bekeken en natuurlijk bij de beste plekjes gegeten. ’s Avonds aten we bij een Irish Pub waar we heerlijk eten, wijn en bier kregen (want we konden eindelijk weer legaal alcohol kopen) en we hebben uren gekletst. De weg terug 's avonds was zo exteem koud, dat Anne en ik verzonnen om iets te doen om te tijd te doden. We bonden heel kinderachtig onze jassen aan elkaar vast met als doel dat niemand het door zou hebben. Naast dat we de trap af vielen in de trein, had niemand van de Nederlanders het door. Nou dat was leuk joh. En Toen we ’s avonds weer laat in bed lagen bereidden we ons voor voor de volgende ochtend: kerk!
We werden gevraagd allemaal een rok of jurk aan te doen want het gezin was erg conservatief. We maakten er een conservatief wedstrijdje van, want hoe vaak maak je nou een kerkdienst in Canada mee? Anandi had uiteindelijk verloren (want ze had Nikes aan onder een rokje (“ik ga geen twee paar schoenen meenemen”) en Anne had dik gewonnen. Het was gewoon eng. Ze had een hooggeknoopte blauwe blouse aan, haar haar vast, een geplooide taillerok en een nette ketting. Ze leek zo uit een 20e eeuwse film te komen. Het was een heel interessant kerkdienst. Er waren ontzettend veel Nederlands-Canadeze mensen, waarvan de voorouders in de Tweede Wereldoorlog naar Canada zijn gevlucht. Allemaal Nederlandse namen en achternamen stonden op de Liturgie, zelfs Anandi’s “Postma” kwam voor. Namen met meerdere woorden, zoals VandenEnde, werden aan elkaar geschreven. De dienst was heel gepassioneerd, de dominee balde zijn vuist en had het volgens mij over mensen stenigen en verbranden. “When you lie, you make God angry” is de enige letterlijke zin die ik me nog kon herinneren.
De rest van de Zondag hebben we gekletst met de familie, een strand bezocht (waar het sneeuwde!) en nog veel meer gegeten. Serieus, ik heb nog nooit zoveel eten gezien op een Zondag middag. Toen ik zo misselijk was dat ik even niks meer kon doen, heb ik maar even de brownies geteld. Het waren er 44. En we waren maar met zijn 4en op bezoek he, kun je nagaan. En dat waren alleen de brownies. De cake, bananabread, toast, plakken kaas, maple syrup en wat nog wel niet meer heb ik niet meer geteld. “Everything is for you! Enjoy!” ja super leuk hoor, maar “you make us so fat, you are too good for us” was mijn antwoord. Genoten hebben we in ieder geval wel.
Daarna kwam er nog meer familie langs en het was zo gezellig. Met leeftijdsgenoten op een campus zitten is heel erg leuk, maar ik miste het echt even om met een gezin te zijn. Het voelde net weer even als een Zondagavond thuis aan :). Toen we die avond uiteindelijk weg moesten, zei ik per ongeluk “Thanks for your hostility!” (vijandigheid) in plaats van “Hospitality” dus iedereen had de slappe lach en vond het leuk om me de rest van de avond na te doen.
De reis terug was weer erg Amerikaans, met vertraging en bussen die niet op komen dagen. Gelukkig was Anne heel moe en grappig, waardoor ze dingen zei als “Ja joh, lekker je tiet in m'n gezicht duwen” tegen een vrouw die langs haar liep. De bus beloofde ons Wifi en een stopcontact, maar beide deden het niet. Uiteindelijk waren we ergens ’s nachts terug en vielen we heerlijk in slaap.
Gister, zaterdagmiddag, had ik en International Dinner. Het was een soort Thanksgiving met mijn eerste Turkey! En iedereen moest een eigen gerecht meenemen. Ik had met Anandi caramelijs met pepernoten als toetje meegenomen, en dat viel goed in de smaak. Gisteravond hadden we een “Japanese night” wat erg grappig was. Voor 6 dollar kregen we Japans eten en hebben we allemaal Japanse dansen en een toneelstuk gezien. Die nacht gingen we weer naar een Greek life feestje wat gezellig was, en nu is het Zondag. Zometeen ga ik met Esther skypen en dan de hele dag papers, essay’s en presentaties voorbereiden. Daar heb ik volgende week namelijk geen tijd voor, want dan vier ik THANKSGIVING MET TOMMY IN NYC! :D
Hoe gaat het met jullie? Met mij gaat het goed. Ligt het aan mij of gaat de tij bij jullie ook intens snel? Twee weken terug heb ik nog heerlijk hardgelopen door Geneseo, terwijl alle bomen nog prachtig oranje waren en ik makkelijk in een hempje kon rennen. Weet je wat ik het meest ga missen? Dat ik hier alles kan zeggen wat ik wil, als het maar Nederlands is. Dit resulteert in gesprekken met mijn landgenoten hier zoals: “Ik ga even mijn tampon verwisselen hoor, ik voel het bloed eruit stromen” en je kunt roddelen wat je wil. Niemand die het verstaat, zo fijn. Mijn favoriete gesprekken zijn dan tijdens feestjes, wanneer er weer een of andere jongen leuk probeert te doen. “Kijk waar hij zijn hand houdt jongens, wat een creep, laten we zo gaan. Je kunt beter krijgen Jalien. Ik moet echt kotsen nu, laten we gaan” etc etc. De smoes die we ook vaak proberen is “Oh yeah that other party!” waar we dan opeens naartoe moeten als het saai wordt.
Vorige week is het begonnen te sneeuwen, en dat IS LEUK! Ik heb er al twee sneeuwbalgevechten op zitten en mijn eerste "sneeuwpop" is gemaakt. En dit ging perfect samen met het ijshockey seizoen. Vrijdag de 7e was de eerste thuis hockeywedstrijd. En jongens, ik heb een nieuwe favoriete sport. Voetbal kijken vind ik vreselijk, tenzij het een of ander WK is. Maar ijshockey is zo gaaf!
Al het publiek komt in blauwe Geneseo kleding om het team aan te moedigen. Oh ja, eerst even over het team zelf. 90% komt uit Canada, is lang, knap, sexy, gespierd en heeft een sexy accent. Oftewel, alles het tegenovergestelde van Amerikaanse jongens (no offense). Volgens mij heb je als ijshockey speler sowieso een perfect leven want je bent ontzettend populair en alle meisjes willen de ijshockey players. Maargoed, de wedstrijd. Je moet op tijd zijn wil je een goede zit plek bemachtigen in het grote Geneseo stadium. Alle residence halls hebben spandoeken geverfd en iedereen is zo enthousiast. Er wordt zoveel aangemoedigd en geschreeuwd!
Wanneer onze keeper zijn helm af doet tijdens de wedstrijd wordt er standaard geschreeuwd: “sexy goaly, sexy goaly!” maar wanneer de tegenstander het doet is het “ugly goaly, ugly goaly!”. En het zijn geen mannen die ijshockey spelen, maar apen ofzo. Ze rennen schaatsend over het ijs en iedereen beukt tegen iedereen aan. De eerste keer schrok ik zo hard toen iemand tegen de glazen muur aan klapte, maar het gebeurt continue. En wanneer het erop lijkt dat er ruzie ontstaat, wordt er geschreeuwd: “HIT SOMEBODY!”. Wanneer iemand van het andere team een overtreding maakt gaat iedereen helemaal los en ik zet maar niet neer wat ze dan allemaal tegen de overtreder schreeuwen. Verder moet je je gewoon inbeelden dat er een hele rij met ontblootte bovenlichamen op de bovenste rij zit met aanmoedigende teksten op hun buiken geverfd. Om de zoveel minuten schreeuwen we “Geneseo klap-klap klap-klap-klap” of “Let’s go Ice Knights!” (een knight, ridder, is onze mascotte). Oke, ik denk dat jullie wel doorhebben hoe enthousiast ik erover ben. Ik ben van plan om naar elke thuiswedstrijd te gaan. We kennen ook twee ijs hockey jongens die ons aan het begin van het semester geholpen hebben met onze kamers dus we zijn allemaal nog een beetje verliefd op ze, ook al hebben ze beide een vriendin.
Die Zaterdag hadden we weer een feestje, maar dit keer waren we uitgenodigd door Alpha Kappa Phi, een van de grootste Greek Life vrouwenverenigingen. We kregen dure Jack Daniels en iedereen was zo enthousiast en lief. Ze zeiden dat we op elk feestje mochten komen, ook al zijn niet-leden niet welkom. Maar ze gunden ons een geweldige study-abroad periode “inclusief de leukste mensen en de beste feestjes” dus wij zijn gesetteld voor de laatste paar weekenden! We zijn ook nog naar een jongens feest geweest met hen waar we ‘Slapcup’ hebben gespeeld. En we kregen overal gratis drank. Ook belandden we ergens in een basement waar nog meer mensen waren en waar iedereen aan het dansen was. Serieus, wat een geweldige nacht en zo nice dat we elk weekend met hun mogen feesten :).
Die Zondag ben ik gaan shoppen in een typisch Amerikaanse Mall en ik heb een nieuwe winterjas gekocht omdat ik mijn andere kwijt was geraakt. Nadat ik letterlijk overal ben geweest, inclusief the University Police, had ik het opgegeven. Maar toen ik nog een keer langs de bibliotheek ging waar ik hem waarschijnlijk was kwijtgeraakt, was hij opeens wel gevonden. Nouja, dan ga ik maar met 4 jassen naar huis. En 9 paar schoenen. Help help help hoe ga ik alles thuis krijgen?
Dit weekend zijn we naar Toronto gegaan! Ik was zo blij om weer even weg te gaan uit Geneseo. Hoe leuk het hier ook is, ik moet gewoon om de maand iets nieuws zien. Eerst zagen we the Niagara Falls bij avondlicht, met gekleurde lampjes en sneeuw wat erg mooi was. Toen bracht een taxi chauffeur ons naar het centrum. En over de sneeuw zei hij: “Oh boy, you can’t get rid of it. It takes forever”. Wat wij zo geweldig vinden, vinden Canadezen niet zo leuk want het is daar 6 maanden per jaar koud.
Jalien heeft familie in Wainsfleet, vlakbij Toronto, en we mochten daar overnachten. Jullie weten vast wel hoe schattig ik Jalien altijd vind, moet je je voorstellen dat je bij een complete Jalien familie overnacht. Twee ouders, 4 broers en een zus die allemaal Jalienerig zijn en je weekend kan niet meer stuk. Ze waren zo gastvrij! Ze hebben een prachtig huis en we werden ontzettend verwend. Rond half 1 ’s nachts konden we eindelijk slapen, maar Anandi, Anne en ik waren zo melig dat we pas rond 2 uur in slaap vielen. 4,5 uur later moesten we helaas alweer van bed af dus we waren ontzettend moe. Na een typisch Amerikaans pannekoeken ontbijt met dikke mannen met petten die ons aan zaten te staren omdat we de enige vreemden waren in het dorpelijke plekje, gingen we naar Toronto.
Het was zooo koud! Ik had helaas geen handschoenen mee maar het was zeker wel -10 graden Celsius overdag. We ontmoetten Pim in een Starbucks en het citytrip groepje was weer bijna compleet. Oh ja, ik wilde daar nog even wat over zeggen. Wij, Nederlanders, hebben volgens mij al meer steden gezien dan de gemiddelde Amerikanen. Ze reizen gewoon niet? Als we zeggen dat we Chicago en Toronto hebben gezien, kijken ze ons aan en zeggen “waarom zou je Chicago willen bezoeken? Waarom zou je naar Canada gaan?”. Nou uhm waarom niet? Sommige studenten zijn zelfs nog nooit in New York City geweest! Terwijl het zo dichtbij is! Dus ik voel me erg gezegend met de reiservaring.
Op een of andere manier was alles dicht in Toronto, ook al was het Zaterdag, dus we konden niet met de Ferry de skyline bekijken. We hebben de hele dag rondgelopen, gebouwen bekeken en natuurlijk bij de beste plekjes gegeten. ’s Avonds aten we bij een Irish Pub waar we heerlijk eten, wijn en bier kregen (want we konden eindelijk weer legaal alcohol kopen) en we hebben uren gekletst. De weg terug 's avonds was zo exteem koud, dat Anne en ik verzonnen om iets te doen om te tijd te doden. We bonden heel kinderachtig onze jassen aan elkaar vast met als doel dat niemand het door zou hebben. Naast dat we de trap af vielen in de trein, had niemand van de Nederlanders het door. Nou dat was leuk joh. En Toen we ’s avonds weer laat in bed lagen bereidden we ons voor voor de volgende ochtend: kerk!
We werden gevraagd allemaal een rok of jurk aan te doen want het gezin was erg conservatief. We maakten er een conservatief wedstrijdje van, want hoe vaak maak je nou een kerkdienst in Canada mee? Anandi had uiteindelijk verloren (want ze had Nikes aan onder een rokje (“ik ga geen twee paar schoenen meenemen”) en Anne had dik gewonnen. Het was gewoon eng. Ze had een hooggeknoopte blauwe blouse aan, haar haar vast, een geplooide taillerok en een nette ketting. Ze leek zo uit een 20e eeuwse film te komen. Het was een heel interessant kerkdienst. Er waren ontzettend veel Nederlands-Canadeze mensen, waarvan de voorouders in de Tweede Wereldoorlog naar Canada zijn gevlucht. Allemaal Nederlandse namen en achternamen stonden op de Liturgie, zelfs Anandi’s “Postma” kwam voor. Namen met meerdere woorden, zoals VandenEnde, werden aan elkaar geschreven. De dienst was heel gepassioneerd, de dominee balde zijn vuist en had het volgens mij over mensen stenigen en verbranden. “When you lie, you make God angry” is de enige letterlijke zin die ik me nog kon herinneren.
De rest van de Zondag hebben we gekletst met de familie, een strand bezocht (waar het sneeuwde!) en nog veel meer gegeten. Serieus, ik heb nog nooit zoveel eten gezien op een Zondag middag. Toen ik zo misselijk was dat ik even niks meer kon doen, heb ik maar even de brownies geteld. Het waren er 44. En we waren maar met zijn 4en op bezoek he, kun je nagaan. En dat waren alleen de brownies. De cake, bananabread, toast, plakken kaas, maple syrup en wat nog wel niet meer heb ik niet meer geteld. “Everything is for you! Enjoy!” ja super leuk hoor, maar “you make us so fat, you are too good for us” was mijn antwoord. Genoten hebben we in ieder geval wel.
Daarna kwam er nog meer familie langs en het was zo gezellig. Met leeftijdsgenoten op een campus zitten is heel erg leuk, maar ik miste het echt even om met een gezin te zijn. Het voelde net weer even als een Zondagavond thuis aan :). Toen we die avond uiteindelijk weg moesten, zei ik per ongeluk “Thanks for your hostility!” (vijandigheid) in plaats van “Hospitality” dus iedereen had de slappe lach en vond het leuk om me de rest van de avond na te doen.
De reis terug was weer erg Amerikaans, met vertraging en bussen die niet op komen dagen. Gelukkig was Anne heel moe en grappig, waardoor ze dingen zei als “Ja joh, lekker je tiet in m'n gezicht duwen” tegen een vrouw die langs haar liep. De bus beloofde ons Wifi en een stopcontact, maar beide deden het niet. Uiteindelijk waren we ergens ’s nachts terug en vielen we heerlijk in slaap.
Gister, zaterdagmiddag, had ik en International Dinner. Het was een soort Thanksgiving met mijn eerste Turkey! En iedereen moest een eigen gerecht meenemen. Ik had met Anandi caramelijs met pepernoten als toetje meegenomen, en dat viel goed in de smaak. Gisteravond hadden we een “Japanese night” wat erg grappig was. Voor 6 dollar kregen we Japans eten en hebben we allemaal Japanse dansen en een toneelstuk gezien. Die nacht gingen we weer naar een Greek life feestje wat gezellig was, en nu is het Zondag. Zometeen ga ik met Esther skypen en dan de hele dag papers, essay’s en presentaties voorbereiden. Daar heb ik volgende week namelijk geen tijd voor, want dan vier ik THANKSGIVING MET TOMMY IN NYC! :D
-
23 November 2014 - 18:50
Bruiny:
“Thanks for your hostility!” -
23 November 2014 - 19:06
Guusje:
Cool!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
